Po kilku próbach i długim oczekiwaniu, w zeszłym tygodniu wreszcie udało nam się przeprowadzić długo wyczekiwany pomiar:

Wykorzystaliśmy nasz magnetometr do pomiaru pola magnetycznego w środowisku nieekranowanym magnetycznie!

W poniedziałek 27 października po raz kolejny wyciągnęliśmy nasz magnetometr na zewnątrz ekranu magnetycznego. Samo wyciągnięcie zostało jednak poprzedzone odpowiednimi przygotowaniami przeprowadzonymi wewnątrz ekranu, w tym pomiarami sygnałów optyczych dla pól porównywalnych z ziemskim polem magnetycznym. To właśnie ten zabieg umożliwił obserwację rezonansów magnetorotacyjnych poza ekranem.

Jak się okazało w naszym pomiarach nie tylko obserwowaliśmy same sygnały magnetorotacyjne, ale również układ działał jako prawdziwy czujnik pola magnetycznego. Wykres 1 przedstawia dwa przebiegi rejestrowane w obecności i bez dodatkowych elementów umieszczonych w pobliżu sensora, w tym krzesła i rury wykonanej z mu-metalu (Rys. 1). Jak widać z wykresu obserwowany rezonans uległ znaczącemu przesunięciu, co było skutkiem zaburzenia pola magnetycznego wokół sensora.

Dwa dni później, w środę 29, dokonano kolejnej próby pomiarów pola magnetycznego. Tym razem czujnik zapięto w tzw. układ samooscylacji, który umożliwia automatyczne śledzenie zmian pola magnetycznego. Pierwsze podejścia nie zakończyły się jednak sukcesem. Dopiero późnym wieczorem, przy rezonansie o niewielkiej amplitudzie i dość nieregularnym kształcie, udało się uzyskać zaskakująco wyraźne samooscylacje. Poniżej przedstawiono film nagrany przy dołączeniu zmiennego pola pochodzącego od cewek umieszczonych w pobliżu sensora. Film pokazuje, że układ pozwala na pomiary pola.

Uzyskane wyniki dają nadzieję, że metodę uda się zastosować do pomiaru bardzo słabych pól poza ekranem magnetycznym.